“Goro moja” is een poëtisch lied over de band tussen mens en natuur. De zanger spreekt een berg toe als een oude vriend, een getuige van zijn herinneringen en gevoelens. In het lied komen thema’s als heimwee, verlies en de zoektocht naar innerlijke rust naar voren. Het landschap krijgt een menselijke ziel: het luistert, troost en belooft een nieuw begin na het verdriet.

In Montenegro is “Goro moja” geliefd omdat het de identiteit van het land weerspiegelt. De bergen spelen een centrale rol in de geschiedenis en het zelfbeeld van de Montenegrijnen als symbool van kracht, vrijheid en volharding. Het lied raakt daardoor aan iets diepers dan nostalgie: het verbindt mensen met hun wortels en met elkaar. De melodie roept trots en ontroering op, waardoor het een blijvende plaats heeft in het Montenegrijnse hart.