Het Letse volkslied Pūt, vējiņi (“Waai, windje”) vertelt het verhaal van een jonge man die afscheid neemt van zijn geliefde en de zee op gaat. De wind wordt gevraagd te waaien, zodat hij sneller naar huis of naar zijn bestemming kan varen. Het lied drukt gevoelens uit van verlangen, afscheid en verbondenheid met de natuur. De wind en de zee staan symbool voor het lot, de kracht van de natuur en de menselijke hoop op terugkeer en liefde.

Pūt, vējiņi is voor Letten veel meer dan een lied — het is een symbool van nationale identiteit en culturele trots. In tijden van bezetting en onderdrukking hielp het lied de Letse taal en geest levend te houden. Het verbindt mensen met hun geschiedenis, natuur en gevoel van thuis, en wordt vaak gezongen tijdens het grote Letse Zangfestival, waar duizenden stemmen samenklinken als één. Het lied belichaamt wat het betekent om Let te zijn: trouw, hoop en liefde voor het land.

Voor mij betekent dit lied vrijheid en onafhankelijkheid, leven! Het lied vertelt mij over dat iedereen kan kiezen wat hij wil en hoe hij wil leven. Welke weg hij wil gaan, met wie hij wil trouwen. Je hoeft het niet aan je ouders te vragen.

Mijn naam is Irina Uunk. Ik ben een oudere vrouw van 69 jaar, getrouwd en woon al 24 jaar in Enschede. Ik ben voor de liefde naar Enschede gekomen. Mijn man en ik hebben elkaar in Osnabrück ontmoet toen hij daar werkte. Na enige tijd vroeg hij of ik een keer in Nederland wilde komen kijken. Daar was ik nog nooit geweest, dus dat leek me erg leuk. Toen hij me later vroeg waar ik zou willen wonen zei ik meteen Enschede, want dat is de mooiste stad. Ondertussen hebben we ook heel mooie kleinkinderen. De hele familie woont nog hier en wij zijn nog steeds verliefd op elkaar!